Wanneer je uit liefde voor jezelf kiest

Vanmorgen kwam er spontaan de impuls om mijn facebook vrienden te verzoeken mij te ontvrienden, wanneer zij zich hadden laten vaccineren. Ik snapte ook niet zo goed waar dit vandaan kwam, maar volgde mijn intuïtie, met alle gevolgen van dien. "Wat heb je nou weer gedaan?", hoorde ik iets of iemand zeggen. De reacties stroomden binnen en meteen begon ik terug te reageren, waardoor voor mij duidelijk werd, wat mij bezielt om dit verzoek nu op dit moment in te dienen. In een telefoon gesprek met een vriendin werd dit bevestigd.

Voor mezelf opkomen vond ik vaak maar moeilijk, bang voor de reactie van de ander. Issues als afwijzing, buitengesloten of niet begrepen worden speelden hierbij vaak een grote rol. Niet alleen omdat ik de ander niet wil kwetsen, maar vooral ook omdat het mij pijn doet om de ander te zien lijden. Toch is dit niet meer de juiste drijfveer voor mij.

Ik wil vanuit mijn authenticiteit leven, me vrij voelen om me zelf te zijn. En daarbij hoort dus ook, dat ik mijn grenzen leer aangeven. Maar man, wat ik vond ik dat moeilijk. Onzekerheid, schaamte, het door de mand vallen, dus eigenlijk het zelf-oordeel, werden pijnlijk zichtbaar wanneer ik mijn waarheid sprak. Door me kwetsbaar op te stellen, leerde ik dat dit helemaal ok is. Ik ben dan ook de mensen waarbij ik me veilig kan en mag voelen, zeer dankbaar, want bij hen leerde ik dat het vooral gaat om me veilig bij mezelf te voelen.

Ook het bevestiging vragen of nodig hebben, soms op heel bijzondere wijze, door bijvoorbeeld iets heel recalcitrant te zeggen, kont tegen de krib of mijn rebelse houding, maakte mij duidelijk waar mijn echte behoeftes lagen. Ik wil gezien worden! En eigenlijk vind ik dat dus heel eng, want wat die ander ziet, is soms helemaal niet wat ik laat zien, maar hoe die ander daar naar kijkt (en naar zichzelf dus ;) 

Dit vertekende beeld ben ik aan het loslaten. Wat de ander vindt, voelt, denkt, zegt, beweegt, concludeert, projecteert, beleeft of ervaart, is niet mijn verantwoordelijkheid. Dat is hun keuze! Zo ook met alle reacties op mijn facebook bericht  (Als deze link niet werkt, dan zijn wij kennelijk geen vrienden op FB)

Ik merkte wel meteen dat ik geen zin had om iedereen individueel te gaan beantwoorden, vandaar dit blogbericht, waarin ik uitéén wil zetten wat mij beweegredenen zijn. Of je na het lezen hiervan mij nu wel of niet begrijpt, laat ik meteen los, want dat is jouw keuze. Dat is ook waar dit allemaal om draait voor mij: vrije wil, vrije keus, freedom of speech. Ook jij bent verantwoordelijk voor jouw belevingswereld. Wanneer je die verantwoordelijkheid op een ander probeert af te schuiven, zit je mijns inziens in een slachtofferrol, wat jouw keuze is, en niet meer de mijne.

Ik ben me al jarenlang vrij aan het maken van al die patronen. Angst, schuld, schaamte, stigmatisering en de twee populairste woorden momenteel: polarisatie en separatie - het zijn allemaal uitnodigingen om naar binnen te gaan en te zien hoe we deze patronen zelf in stand houden, wanneer we de ander daar verantwoordelijk voor blijven houden.

Ik kies voor mezelf. Ik hou van mezelf. En in deze samenleving wordt dit vaak als egoïstisch bestempeld. Een verschrikkelijk stigma wat ons gevangen hield. Als mensheid zijn we dit collectief aan het omvormen. Door allereerst ons bewust te worden van ons zelf. Door te zien dat The Mind ontzettend bevooroordeeld is; verbolgen, verdraaid, verbogen, gemanipuleerd en alles behalve liefdevol. Dat we het denken veel te serieus nemen en veel meer mogen gaan voelen, en dat wat we voelen, behoorlijk gekleurd is door hoe we bewust en onbewust denken.

Veralgemeniserend voelen vrouwen wat ze denken en denken mannen dat ze voelen. Vrouwen denken/voelen met hun onderbuik (ja, daar heb je ook een brein) en mannen met hun logische brein (in 't hoofd). De uitnodiging is om met het hartebrein te gaan waarnemen. Right in the middle, voor ons allemaal. Zo overstijgen we de paradigma's van mannen versus vrouwen, denken versus voelen, waarheid versus liefde.

Dus waar komt mijn verzoek vandaan? Uit mijn hart!

Ik voelde me als kind al niet veilig in de omgeving van angstige mensen. Discrimineren moest ik niets van weten. In mijn puberteit leerde ik dat ik dronken mensen helemaal niet fijn vind. Na mijn 30ste (toen ik radicaal stopte met blowen) kwam ik zelf allerlei angsten tegen en ben die letterlijk in de ogen gaan kijken. Wat een mooie leraar: angst. Het liet me zien, waar ik nog niet heel was, waar ik mezelf soms volledig voorbij liep, hoe ik mezelf verloochende, ontkende en ontkrachtte.

Volledig in je kracht staan, houdt in dat je voor je zelf kiest. Dat je er voor kiest om je zelf te zijn, ongeacht wat de ander daarvan vindt, denkt, zegt of hoe ze reageren. En dat kan betekenen, dat ze je niet meer aardig vinden, niet meer met je om willen gaan, of allerlei zooi op je projecteren, omdat ze niet bereidt of in staat zijn naar zichzelf te kijken. 

Introspectie is zo'n prachtig en krachtig menselijk vermogen. In deze tijd van openbaringen zijn we het massaal aan het ontwikkelen. Ergens gedwongen of in ieder geval geholpen door deze p(l)andemie. Want hoe je er ook naar kijkt of in staat, het speelt overal om je heen, en dit zorgt voor een enorme stroomversnelling in onze menselijk evolutie.

Mijn verzoek om mij te ontvrienden wanneer jij je hebt laten vaccineren, is hetzelfde als het verzoek van velen die willen dat ik anderhalve meter afstand houd. Ik wil ook afstand. Ik wil dat je uit mijn veld blijft. Jouw keuze om je met iets te laten inspuiten waarvan de gevolgen (nog) niet te overzien zijn, omdat hier nauwelijks onderzoek naar gedaan is, accepteer ik. Respecteren vind ik nog moeilijk, want ik gun iedereen het beste, een gezond leven, geluk en vrijheid. 

Ik weet niet precies wat er in die spuit zit. Hoor allerlei wilde, ernstige en steeds vaker fatale verhalen. Als biochemicus snap ik wel het één en ander over vaccines, en van wat ik er tot nu over gehoord heb, is dit helemaal geen vaccin, maar eerder een soort moordwapen. Zo lijken we hier te maken te hebben met een wereldwijde biochemische oorlog. En of dit waar is, de tijd zal het ons leren. 

Ik ga uit van mijn gevoel, mijn intuïtie, en merk de laatste tijd veranderingen in mijn energetische systeem. En al heeft mijn 'mind' uiteraard ook allerlei oordelen over mensen die beslissingen nemen vanuit angst, uit voorzorgsmaatregel, om het collectief te steunen of omdat het gewoon makkelijker is om mee te doen, want anders... Ik doe er niet aan mee. Ik wil er ook niet aan mee doen. Ik ben die stigma's beu. 

Ik wil vrij zijn. Ik wil mijn keuzes kunnen maken. En in de wereld waarin ik nu nog leef, voel ik me niet vrij. Sterker nog, ik zie hoe systematisch onze vrijheid keer op keer wordt afgenomen. En daar ben ik klaar mee. Ik kies voor mij. Uit liefde voor mezelf. Ik hou van mij. Ik hou van mijn vrijheid, om mijn keuzes te kunnen maken, wanneer dit goed voor mij voelt. Ongeacht de ander, ondanks de ander, of juist dankzij de ander. Ik ben heel dankbaar voor deze wereldwijde spiegel. Het liet mij zien, waar ik nog niet voor mijn zelf opkwam.

En dat doe ik vanaf nu dus wel. Ik wil me verbinden met mensen die hun angsten onder ogen durven te komen, die bereidt zijn naar binnen te gaan, eerlijk naar zichzelf willen kijken en mijn keuzes accepteren, respecteren of zelfs eren. Uit liefde, in 't Licht en de balans tussen die twee. Zo wil ik leven. Niet in angst, maar in vertrouwen. Dicht bij me zelf. En van daaruit mijn liefde, licht, waarheid en rijkdom delen. Omdat ik het waard ben. En jij ook!